Νύχτα αναμνήσεων

Έκλεισα τα φώτα και το δωμάτιο έμεινε σκοτεινό να αντικρίζει την νύχτα. Μόνο λίγο φώς έμπαινε από το παράθυρο, λίγο φώς είτε από το φεγγάρι είτε από μια απρόσμενα ψηλή κολώνα του δρόμου. Δεν είχε νόημα εξάλλου. Η πολυθρόνα ήταν άδεια και βρήκα λίγο χώρο να κάτσω, βέβαια γιατί να ήταν γεμάτη; Κοίταζε τον τοίχο, όχι το παράθυρο, έτσι λοιπόν έμεινα να κοιτάζω και εγώ τον τοίχο. Όχι ότι το ήθελα, απλά η πολυθρόνα κοίταζε προς τα εκεί. Όχι ότι το ήθελα απλά ο διακόπτης της λάμπας του δωματίου ήταν πολύ μακριά για να τον ανοίξω. Όχι ότι το ήθελα αλλά δεν μπορούσα να δω το φεγγάρι από το παράθυρο, η πολυθρόνα ξέρετε κοίταζε αλλού. Έμεινα απλά να κοιτώ αναμνήσεις στον τοίχο να παίζουν θέατρο σκιών.

 

* Το παρόν κείμενο αποτελεί μυθοπλασία και οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα είναι τυχάια.